Kommunen er tilsynsmyndigheit etter forskrifta, jamfør forureiningsforskrifta § 1-10. Kommunen skal då føre tilsyn med at tankeigar oppfyller sine plikter etter forskrifta.

Kommunen skal stille krav til den som skal føre kontroll med nedgravne oljetankar. Dette er forankra i forureiningsforskrifta § 1-10.

Forskrifta har ingen nærmare føringar for krava som skal stillast. Men det er naturleg å tenke seg at slike krav kan omfatte kontrollmetodar og kompetanse og erfaring frå tilsvarande aktivitetar for den som utfører kontroll.

Kommunen bør vedta krava som lokal forskrift.

Kommunen har myndigheit til å dispensere frå vedtatt forskrift, jamfør forureiningsforskrifta § 1-11. Kommunen kan som myndigheit òg stille strengare krav, jamfør forureiningsforskrifta § 1-12.

Dispensasjon eller strengare krav i særskilte høve vil vere enkeltvedtak.

Kommunen skal etablere og ajourføre eit register over tankane dersom dei har fastsett forureiningsforskrifta kapittel 1 om nedgravne oljetankar. Registeret er viktig for å føre målretta tilsyn med tankane.

Dette følgjer av forureiningsforskrifta § 1-10.

Kommunen si myndigheit for nedgravne oljetankar og forureining frå desse etter forureiningslova følgjer av Rundskriv T-5/98 (Kommunens myndighet og plikter etter forurensningsloven - En veiledning til kommunene) frå Miljøverndepartementet (no Klima- og miljødepartementet).

Under punkt 2.1 i rundskrivet står det skrive at "Kommunen har tilsynsmyndigheit og myndigheit til å treffe enkeltvedtak med omsyn til nedgravne oljetankar innan kommunen". Dette kan mellom anna vere pålegg om tiltak etter forureiningslova § 7 fjerde ledd eller opplysningar etter § 51.

Kommunen kan ikkje nytte seg av heimlane i forureiningsforskrifta kapittel 1 utan lokal forskrift. I staden må kommunen bruke si myndigheit til å gje pålegg som er heimla i forureiningslova.

Med heimel i forureiningslova kan kommunen mellom anna føre tilsyn og krevje opplysningar om tankar. Kommunen kan òg pålegge tankeigarar ulike tiltak som til dømes å gjere undersøkingar eller gjennomføre ein tilstandskontroll av tankane, eller å fjerne eller fylle att tankar som ikkje lengre er i bruk.

Kommunen kan likevel ikkje handsame søknadar om, og gje løyve til, å reingjere og fylle att tankar framfor å grave dei opp utan å ha fastsett lokal forskrift etter forureiningsforskrifta kapittel 1. Dette mellom anna fordi kommunen ikkje er delegert myndigheit til å gje løyve etter forureiningslova § 11 etter Rundskriv T-5/98.

Dersom ein kommune utan lokal forskrift etter forureiningsforskrifta kapittel 1 skulle få slike søknadar og meiner at det ikkje er forsvarleg å la ein gitt tank ligge att, kan kommunen velgje å pålegge tankeigar å fjerne tanken med heimel i forureiningslova § 7 fjerde ledd i staden.

Normalt vil tankeigar av eige interesse sjølv syte for opprydding etter lekkasjar frå nedgravne oljetankar. Ofte vil òg forsikringsselskapet til tankeigar bidra.

Dersom dette likevel ikkje skjer, kan kommunen pålegge tiltak m.m. med heimel i forureiningslova.

Forureiningsforskrifta kapittel 1 om nedgravne oljetankar gjeld berre for oljetankar som er nedgravne. Kommunen kan, i si lokale forskrift, ikkje stille krav til andre typar av oljetankar som til dømes kjellartankar og overgrunnstankar med oljeprodukt.

Kommunen si myndigheit for nedgravne oljetankar etter Rundskriv T-5/98, som gjer kommunen myndigheit etter forureiningslova for nedgravne oljetankar og forureining frå desse, er òg avgrensa til dei oljetankane som er nedgravne.

Dersom ein tank ikkje er nedgraven, kan han komme inn under kapittel 18 i forureiningsforskrifta dersom han er større enn 10 m​³. Miljødirektoratet eller fylkesmannen er myndigheit etter denne forskrifta.

I forureiningsforskrifta kapittel 1 er omgrepet "olje" definert som "alle petroleumsprodukt med flammepunkt over 23 °C". Det betyr at forskrifta og kommunens myndigheit berre gjeld nedgravne tankar med til dømes diesel, parafin og fyringsolje – altså konvensjonelle mineraloljeprodukt med petroleumsopphav som det heller ikkje er knytt særskild brann- og eksplosjonsfare til.

Nedgravne bensintankar kjem ikkje under kapittel 1 i forureiningsforskrifta, fordi flammepunktet til bensin er lågare enn 23 °C. Det er knytt særskild brann- og eksplosjonsfare til slike petroleumsprodukt. Direktoratet for samfunnssikkerhet og beredskap (DSB) har forskrifter og rettleiing om dette.

Nedgravne tankar med biobrensler (til dømes biofyringsolje, bioparafin m.m.) er ikkje omfatta av forskrifta og kommunen si myndigheit, fordi desse produkta har eit anna opphav enn dei konvensjonelle mineraloljene og såleis ikkje er eit petroleumsprodukt.

Nedgravne oljeutskiljarar, nedgravne tankar med spillolje og forureining frå desse er ikkje omfatta av forskrifta og kommunen si myndigheit. Dette fordi olja i desse falla er avfall og ikkje lengre eit produkt. Kommunen er likevel myndigheit for utslepp av oljeholdig avløpsvann frå enkelte verksemder etter forureiningsforskrifta kapittel 15 (Krav til utslepp av oljeholdig avløpsvann).

Forureiningsforskrifta kapittel 1 har inga bestemming som gjer kommunen anledning til å ta gebyr for til dømes tilsyn eller handsaming av søknadar etter denne forskrifta. Det er ikkje fastsett forskrift om gebyr på dette området med heimel i forureiningslova § 52a.

Kommunen kan heller ikkje krevje inn gebyr for slik sakshandsaming etter forureiningsforskrifta kap. 39, då kommunen ikkje er forureiningsmyndigheit etter dette kapittelet (jamfør § 39-1, andre ledd).

Kommunen har avgrensa moglegheit til å stille krav til verksemdene og aktørane som tek på seg jobben med å tømme, reingjere, fjerne og/eller fylle att nedgravne oljetankar. Slik verksemd er omfatta av anna regelverk som kommunen ikkje rår over. Kommunen kan likevel ha nytte av å kjenne til dette – mellom anna for å rettleie innbyggarane og aktørane i kommunen, og fordi kommunane sjølv ofte eig og driv avfallsmottaka som tek imot tankar som vert gravne opp.

Jamfør § 1-10 i forureiningsforskrifta kapittel 1 skal kommunen stille kvalifikasjonskrav til dei som skal utføre tilstandskontroll på nedgravne tankar, gitt at kommunen har fastsett denne som ei lokal forskrift. Kommunen kan likevel ikkje fastsette krav i forskrifta til dei aktørane som skal tømme, reingjere, fjerne eller fylle att nedgravne tankar. 

Miljødirektoratet driv inga ordning for godkjenning eller sertifisering av verksemder som tømmer, reingjer og fjernar eller fyller igjen nedgravne oljetankar.

Aktørane og verksemdene er omfatta av plikta i forureiningslova § 7 til å gjere tiltak for å hindre at forureining kan inntreffe. Dette stiller krav til at dei som utfører jobben med å tømme, reingjere, fjerne og/eller fyller att nedgravne tankar må ha nødvendig og relevant kompetanse.

Verksemdene og aktørane må òg overhalde reglane i avfallsregelverket, slik dette følger av forureiningslova og avfallsforskrifta. Restolje som hentast ut av tankane vil vere farleg avfall, og skal leverast til lovleg avfallsmottak. Verksemder som mellom anna tømmer og reingjer oljetankar, pliktar å deklarere dette farlege avfallet ved levering til avfallsmottaket. Denne plikta er forankra i avfallsforskrifta kapittel 11. Ordninga har erstatta tidlegare krav, som er nemnd i rettleiaren til forskrifta om nedgravne oljetankar (TA-1480 frå 1997).

Arbeidstilsynet har òg føresegner for verksemder som utfører arbeid i eller på nedgravne oljetankar, som skal sikre at arbeidet ikkje medfører nokon brann- eller helsefare. Dette er forankra i forskrift om utføring av arbeid.